จิตฟุ้งซ่านอีกรูปแบบ

บางครั้งการทำสมาธิก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่นะตำแหน่งไหนกันแน่ สงบหรือยัง แบบไหนที่เรียกว่าสมาธิ บางครั้งดูเหมือนจิตมันไม่คิดฟุ้งซ่านอะไรมากนัก แต่กลับพบว่ามีปัญหากับตัวรู้มากกว่า เหมือนกับว่ามันมีอยู่สองตัว คือตัวจิต กับตัวรู้ โดยปกติแล้วมันจะไปด้วยกัน แยกแยะไม่ได้เลย เวลามีสมาธิ (ใช่หรือเปล่าก็ไม่รู้) ตัวรู้มันจะเห็นตัวจิต แล้วมันจะบอกได้ว่า จิตกำลังรู้สึกอะไรอยู่ หรือว่ามันเป็นตัวเดียวกันก็ไม่รู้ มันอาจจะเป็นตัวเดียวกันแล้วเป็น Hyper Trade ก็ได้ หรือไม่มันก็เป็นสองตัวจริง ๆ ยังไงก็ช่างมัน รู้แต่ว่ามันมองเห็นเป็นสองตัวก็แล้วกัน เวลาเหมือนจะเกิดความสงบขึ้น พบว่าตัวจิตมันเงียบไปเหมือนกัน บางทีมันก็ท่องพุทธโธ ตามที่ให้มันท่อง บางครั้งมันก็ดูลมหายใจไปให้ด้วยในตัว คือถือว่าดีแล้ว แต่ตัวปัญหากลับเป็นตัวรู้ ก่อนหน้านี้ไอ้ตัวรู้จะนั่งดูตัวจิต ก็จะคอยนั่งสั่งสอนจิต บอกจิตให้สงบ คือมันมีประโยชน์ แต่ปรากฏว่า พอตัวจิตมันสงบมันทำได้แล้ว ไอ้ตัวรู้ ไม่รู้จะสอนใครจิตก็นิ่งไป แล้วไอ้ตัวรู้มันกลับไม่นิ่งตามจิตไปด้วยมันกลับคอยจ้องจะคิด มีอะไรเอะอะนิดหน่อยไม่ได้มันคิด มันจับทฤษฎี คำสอนของพระอาจารย์ต่าง ๆ มาแสดงภูมิของตัวเองไปหมด ก่อนหน้าที่ไอ้ตัวจิตจะสงบ ทำแบบนี้ก็ถือว่าดี เหมือนครูคอยกำราบนักเรียนให้เงียบ ไป ๆ มา ๆ นานเข้านักเรียนก็เงียบ แต่พอนักเรียนเงียบ ครูเจ้ากรรมก็ยังไม่หยุดพูดหยุดสอน ยังพูดต่อบ่นต่อไปเพ้อเจ้อ แล้วจะเอาใครมาสั่งครูอีกทีละคราวนี้ ถ้าให้นักเรียนสอน ลองนักเรียนพูดมาซักคำเป็นได้เรื่องครูเขาก็จะได้ทีอบรมนักเรียนอีกรอบไม่จบสิ้นเสียที ตอนนี้นักเรียนเงียบแล้วแต่ครูยังไม่เงียบ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ติดอยู่ไม่ไปหน้ามาหลังเลย