อดข้าวเล่น ๆ ดีกว่า

ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ลองอดข้าวเล่น ๆ ดูดีกว่า เอาซัก ๔ - ๗ วันก็แล้วกัน ก่อนจะเดินทางไปสวนสันติธรรมในวันศุกร์ที่ ๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๐ ที่จะถึงนี้

จิตใจของเราปกติแล้วมันดื้อ โดนตามใจมาตั้งแต่เกิด เพราะใคร ๆ ก็ทำตามใจตัวเองทั้งนั้น ใจมันอยากทำอะไรก็ทำตามมันไม่เคยคิดแม้แต่จะขัดมันด้วยซ้ำ มันก็เลยเกิดปัญหาว่าไม่มีใครบังคับใจตัวเองได้สักเท่าไหร่ และไม่ต้องไปพูดถึงการเอาชนะใจของตัวเอง ซึ่งเป็นสาระสำคัญของนักภาวนาเลย

การจะจัดการจิตใจของตัวเองถ้าเราเล่นงานมันตรง ๆ ไม่ได้เราก็เล่นงานมันอ้อม ๆ เช่นอดนอนบ้าง อดข้าวบ้าง เพราะจะว่าไปแล้วร่างกายก็เหมือนกับทาส เหมือนกับกำลังของจิตใจ ถ้าร่างกายสมบูรณ์จิตมันก็มีกำลังมาก กำหราบกันลำบาก ถ้ามันโดนตัดทอนกำลัง ไอ้ที่มันวิ่งวุ่นแส่หาเรื่องหาทุกข์มาใส่ตัวเองมันก็จะลดลง

พอกำลังมันลดมันก็กำหราบกันได้ง่ายหน่อย จะสั่งจะสอนกันให้มีสติระลึกรู้ พิจารณารูปนามมันก็พอสั่งพอสอน พอที่จะน้อมนำมันได้ แต่ถ้ากำลังมันเยอะ ๆ อยู่นี่อย่าไปหวัง มีแต่จะวิ่งพล่านอยู่นั่นแหละ จะว่าไปแล้วก็เหมือนฝึกม้าฝึกช้าง ถ้ามันพยศมากก็ไม่ให้มันกินข้าว พอไม่ให้มันกินมันหิวมาก ๆ อ่อนกำลังลง มันก็จะเริ่มเชื่อฟังและทำตามคำสั่ง ถึงจะพอใช้ประโยชน์จากการฝึกฝนได้

ใครจะว่าเป็นการทรมานตนเองก็แล้วแต่จะมอง แต่เราทำอย่างมีเป้าหมาย มีวัตถุประสงค์ที่ชัดเจน